De Koppoter

Wat je kan leren van deze simpele kindertekening

Eén van de eerste herkenbare tekeningen die kinderen maken is de zogenaamde koppoter

Een rondje met twee streepjes, oftewel een hoofd met twee benen.

Soms is er – met enige fantasie – ook nog iets van ogen en een mond te onderscheiden.

Grote trots natuurlijk. Want hoe knap is het als er na uren oefenen met krassen opeens een vorm is ontstaan.

Een vorm die nog veel sprekender is, dan je op het eerste gezicht zou denken !

Kinderen voelen haarscherp hun omgeving aan. Ze observeren continue en proberen te begrijpen wat ze zien.
Er valt van alles te ontdekken in de grote wereld. Vanuit hun eigen – nog niet zo grote – kaders.

Wat ze misschien wel het meest geobserveerd hebben is mensen, papa, mama, opa’s, oma’s…

En hoe tekenen ze die dan? Wat hebben ze gezien?

Inderdaad, een kop op poten.

En iedereen weet gelijk wat dat is: dat is een mens! Het eerste poppetje.

Waar elk dier door een lijfje gekenmerkt wordt, heeft een mens slechts een kop op poten nodig.

Hoe tekenend is dat?!

Hoe typerend voor onze maatschappij, waar we zo veel ‘in ons hoofd’ leven en slechts onze benen gebruiken om ons hoofd achterna te gaan.

In een wereld van ‘wij zijn ons brein’ en ‘ik ren dus ik ben’ houden kinderen ons een spiegel voor.

Een kop op poten, een wandelend hoofd.

Wij wéten natuurlijk dat we meer zijn dan dat.

En ook kinderen zullen gaandeweg dit station passeren.

Dan volgen er dingen als een buik, armen, een snor en schoenen.

Maar toch.. Voor je het weet gaat je hoofd met je aan de haal en rennen je benen je gedachten achterna.

En reduceren we onszelf en ons leven tot beneden het (be)leefbare….

Je bent meer dan je hoofd, maar toch heb je vaak veel weg van slechts 'een kop op poten', herkenbaar?

Eerlijk gezegd betrap ik mezelf er heel regelmatig op. Vaak voor ik het weet rennen mijn benen mijn ideeën en verwachtingen al achterna.
Al sinds ik heel jong was, heb ik geleerd om de signalen van mijn lichaam te onderdrukken, tot ik er nauwelijks iets meer van voel.

Dat is ook iets wat we als maatschappij erg stimuleren, we waarderen veel meer wat ons hoofd produceert dan wat ons lichaam aangeeft..

Maar toch is het wel mogelijk om je lichaam weer te laten spreken, met meer aandacht en aanwezigheid te leven. Ook als je voor je werk vooral veel met je hoofd bezig bent.

Het is voor mij een levenslange zoektocht om écht in het hier en nu te staan, te lopen of te rennen. Door de tijd heen heb ik heel veel manieren geleerd die me daarbij kunnen helpen. Maar de beste methode voor mij blijft toch: bij de paarden zijn.

Als geen ander hebben zij mij geleerd hoe ik alleen hier en nu mijn leven kan leiden en van waarde kan zijn, door vol in dit moment aanwezig te zijn.

Herken je deze enorme zoektocht? En zou je graag wat meer handvatten willen? Ik help je graag verder!